Gezinskaart voorouders Leni Eijkelestam - Persoonsblad
Gezinskaart voorouders Leni Eijkelestam - Persoonsblad
NaamBillung, princeps Nn 
Partners
Geboren datumcirca 798
Geboren plaatsMilaan, Italië
Overlijden datum820 Leeftijd: 22
Vaderder Karolingen/van Italie, Pepijn (773-810)
KinderenOda (806-913)
Notitie behorende bij princeps Nn Billung
De Billungers vormen een adellijk Saksisch geslacht uit de vroege middeleeuwen. Ze worden onderscheiden in oude en jonge Billungers, waarbij de familiebanden tussen beide niet altijd duidelijk zijn.
Oude Billungers
De oude Billungers zijn afkomstig uit Wetigau en behoorden tot de belangrijkste families van Oost-Saksen ten tijde van Karel de Grote. De eerste met naam bekende Billunger is graaf Wichman Billung (Wychmannus), die in 811 onderhandelingen aan de Eider gevoerd zou hebben. Wichman II was graaf in Hamaland. Zijn zoon graaf Egbert, de vader van Herman Billung (-973), en Wichman de oude, kreeg van koning Arnulf (850-899) gebieden in Bardengouw toegewezen. Tot de familie behoort ook de "princeps" Billung, die door zijn dochter Oda (-913) de schoonvader van de Saksische graaf Liudolf (-866) werd, de stamvader der Liudolfingers.
Jonge Billungers
In de eerste helft van de 10e eeuw steeg de invloed van de jonge Billungers in het gebied. Machtbasis waren de eigen bezittingen van de familie, evenals de grafelijke rechten op de Elbe, op Lüneburg en op de Boven-Wezer. Herman Billung werd in 936 door koning Otto I belast met de bescherming van de Beneden-Wezer, de naar hem genoemde Billungermark. De regelmatige plaatsvervanging voor de koning werd in 961 vervolledigd met de hertogelijke rechten. Hij werd als hertog opgevolgd door zijn zoon Bernhard (rond 950-1011), die door zijn huwelijk met Hildegard van Stade het land Hadeln verwierf. Uit dit huwelijk stamde hertog Bernhard II. Zijn zoon Ordulf regeerde tot 1072.
De laatste Billunger, Ordulfs zoon hertog Magnus, stond in 1073-1075 in oppositie met de Saliërs, wat de vermindering van de invloed van de familie op het einde van de 11e eeuw met zich meebracht. Na zijn dood werden zijn bezittingen verdeeld. Het hertogdom was voor Lotharius van Supplinburg, de latere keizer, de familiegoederen kwamen door de huwelijken van de dochters van de hertog aan de Ascaniërs en de Welfen, die hierop hun overheersende positie in Saksen en Thüringen baseerden.
Oude Billungers
De oude Billungers zijn afkomstig uit Wetigau en behoorden tot de belangrijkste families van Oost-Saksen ten tijde van Karel de Grote. De eerste met naam bekende Billunger is graaf Wichman Billung (Wychmannus), die in 811 onderhandelingen aan de Eider gevoerd zou hebben. Wichman II was graaf in Hamaland. Zijn zoon graaf Egbert, de vader van Herman Billung (-973), en Wichman de oude, kreeg van koning Arnulf (850-899) gebieden in Bardengouw toegewezen. Tot de familie behoort ook de "princeps" Billung, die door zijn dochter Oda (-913) de schoonvader van de Saksische graaf Liudolf (-866) werd, de stamvader der Liudolfingers.
Jonge Billungers
In de eerste helft van de 10e eeuw steeg de invloed van de jonge Billungers in het gebied. Machtbasis waren de eigen bezittingen van de familie, evenals de grafelijke rechten op de Elbe, op Lüneburg en op de Boven-Wezer. Herman Billung werd in 936 door koning Otto I belast met de bescherming van de Beneden-Wezer, de naar hem genoemde Billungermark. De regelmatige plaatsvervanging voor de koning werd in 961 vervolledigd met de hertogelijke rechten. Hij werd als hertog opgevolgd door zijn zoon Bernhard (rond 950-1011), die door zijn huwelijk met Hildegard van Stade het land Hadeln verwierf. Uit dit huwelijk stamde hertog Bernhard II. Zijn zoon Ordulf regeerde tot 1072.
De laatste Billunger, Ordulfs zoon hertog Magnus, stond in 1073-1075 in oppositie met de Saliërs, wat de vermindering van de invloed van de familie op het einde van de 11e eeuw met zich meebracht. Na zijn dood werden zijn bezittingen verdeeld. Het hertogdom was voor Lotharius van Supplinburg, de latere keizer, de familiegoederen kwamen door de huwelijken van de dochters van de hertog aan de Ascaniërs en de Welfen, die hierop hun overheersende positie in Saksen en Thüringen baseerden.